انواع دمپایی ها با توجه به موقعیت هایی که می پوشند از هم جدا می شوند مثلا دمپایی ساحلی و دمپایی سرویس بهداشتی پارچه ای نیستند بلکه پلاستیکی هستند این برای ضد آب و تمیز کردن آسان است.نوع کلاهک نیز به عملکرد آن بستگی دارد.
طراحی دمپایی های داخلی در زمستان اغلب با پارچه های کرکی پوشانده می شوند تا بدون استفاده از مواد پلاستیکی گرم شوند. با توجه به توسعه لباس‌های غیررسمی در سال‌های اخیر، برخی از دمپایی‌هایی که ظاهر رسمی دارند نیز بسیار محبوب هستند. خانم ها زیاد از دمپایی زنانه استفاده می کنند هم برای مصارف روزانه و هم برای مناسبت های خاص.
کلاه‌های پنجه ممکن است از چرم نفیس ساخته شوند. یک کفش خانوادگی با سبک‌های غیررسمی در نظر گرفته می‌شود.
دمپایی نیز عمیقاً با فرهنگ برخی مناطق خاص مرتبط است. در بسیاری از کشورهای آسیایی، هنگام ورود به خانه، دمپایی های داخل خانه باید تعویض شوند و دمپایی های مخصوص حمام در توالت وجود دارد.
دمپایی میزبان و مهمان معمولاً متمایز است. در کشورهای گرمسیری پوشیدن دمپایی در فضای باز بسیار رایج است.
بسیاری از افرادی که در خیابان کار می کنند یک جفت دمپایی نیز در لباس کار خود دارند. اکثر رستوران ها پوشیدن دمپایی را ممنوع نمی کنند.
دمپایی اغلب در برخی از نقاط دیدنی محبوب در امتداد ساحل دیده می شود. با این حال، پوشیدن دمپایی تخت در مناسبت های رسمی در بسیاری از فرهنگ ها نامناسب تلقی می شود، به عنوان مثال: پوشیدن دمپایی در مراسم فارغ التحصیلی، کلیساها، بازدید از معبد و غیره هنوز قابل قبول نیست.
در معبد بودای زمردی در تایلند، به صراحت تصریح شده است که بازدیدکنندگان نمی توانند دمپایی بدون پاشنه بپوشند.
برخی از رستوران‌ها، فروشگاه‌های لباس یا بوتیک‌های فروشگاه‌های بزرگ نیز شعار «ورود دمپایی ممنوع» را روی درب فروشگاه می‌نویسند.
صندل های کفش های زنانه ممکن است گاهی شبیه دمپایی باشد، یعنی فقط پنجه دارند و بدون پاشنه، اما اغلب به جای ته صاف، پاشنه بلند دارند، در این زمان به آن دمپایی نمی گویند، بلکه به آن اطلاق می شود. به عنوان کفش پاشنه بلند یا به اختصار صندل می توان آن را دمپایی پاشنه بلند نامید.
از نظر ایمنی نیز باید مناسبت های پوشیدن دمپایی محدود شود مثلاً پوشیدن دمپایی هنگام رانندگی یا دویدن سریع بسیار خطرناک است.
دمپایی های داخلی مانند دمپایی های گلدوزی شده در هنگ کنگ نسبتاً معروف هستند.
در سال 1945 ژاپن شکست خورد و تسلیم شد و مقدار زیادی لاستیک بی مصرف در ژاپن باقی ماند.در آن زمان لاستیک فقط در زمینه های صنعتی و نظامی استفاده می شد. تاجران ژاپنی در مواجهه با انبوهی از لاستیک، راه حلی مبتکرانه ارائه کردند که ساخت دمپایی لاستیکی بود.
