لنت های ترمز امروزه با دو نوع اصلی درام و دیسک نشان داده می شوند. سیستم دیسک با یک نسخه باز از نوع فشار نشان داده می شود.
در حالی که درام نیم دایره بسته است و بیشتر مستعد گرم شدن بیش از حد است. تفاوت ها تنها در نوع ساخت نیست، بلکه در راندمان ترمز نیز می باشد.
ترمزهای دیسکی کارآمدتر هستند زیرا لنت ترمز با نیروی بسیار بیشتری نسبت به درام روی دیسک فشرده می شود.
به همین دلیل است که لنت ترمز گلد 405 به طور کلاسیک در جلو نصب می شوند و ترمز مستقیم یا اولیه را فراهم می کنند، در حالی که ترمزهای درام اغلب ثانویه هستند و به محور عقب خودرو نصب می شوند.
طراحی و جنس لنت ترمز
لنت ترمز مدرن ساختاری چند لایه دارد که در آن هر لایه وظیفه خاصی را بر عهده دارد. سازندگان در تلاشند چنین لنت هایی تولید کنند که نه تنها ترمز باکیفیت را فراهم کند، بلکه این کار را با درجه ای از راحتی برای راننده و سرنشینان انجام دهد.
به همین دلیل است که ساخت لنت ها دارای لایه هایی است که به کاهش نویز کمک می کند. ساختار کلاسیک آخرین وجود چندین لایه از جمله اصطکاک، جاذب نویز و چسب را فراهم می کند. لایه های کاری پد روی صفحه حامل قرار دارند.
بخش کاربردی اصلی که کل بار را تحمل می کند، لایه اصطکاک است. این لایه ضخیم ترین است و روی آن با یک لایه کوچک از مواد مخصوص پوشش پوشانده شده است که باعث می شود لنت ها پس از نصب به سطح دیسک چسبانده شوند.
با توجه به این، منطقه بزرگی از تماس بین لنت ترمز و دیسک به دست می آید. اکثر سازندگان تکنولوژی ساخت و ترکیب لایه اصطکاک را مخفی نگه می دارند.
زیرا پارامترهای عملکرد لنت و راندمان ترمز مستقیماً به آن بستگی دارد. بسته به ماده غالب در ترکیب لایه اصطکاک، لنت ها با گزینه های آلی، حاوی فلز و سرامیکی نشان داده می شوند.
